Phoe das een hele reet

Het was een mooie dag in mei, paskamers vol, in de winkel lopen een aantal dames en plots was ze daar. Mevrouw Snibbig noem ik haar maar.

Ik; Goedendag, kan ik u helpen?

Zij; Ja ik zoek een broek!

Ik; Nou dat moet lukken, u bent op zoek naar een jeans (daar stond ze namelijk voor te kijken)

Zij; Ja een jeans, maar ik weet niet of het hier wel lukt want het is allemaal zo groot hé!

Ik; Valt best mee hoor mevrouw, wij gaan vanaf maat 40/42

Zij; Ooooh Nou ja, wat voor soort heb je voor mij?

Ik: Ik ga wat voor u pakken….wat voor maat draagt u?

Zij; 44, ik draag 42/44

(ik had allang gezien dat dat krapjes werd maar voorruit…)

Ik; Kijk eens mevrouw wat vind u van dit model?

ze pakt de jeans maat 44 van mij aan, houd broek in de lucht en tettert echt kei hard door de winkel heen:

Phoe das nogal niet zo’n reet!!!

Andere klanten kijken met een frons onze kant op…want tja wat is er mis met een 44…

Ik; nou probeert u het maar even, gaan we kijken hoe hij zit.

Mevrouw gaat de paskamer in en ik hoor haar steunen en kraken…dit gaat niet lukken…dat had ik allang geschoten. En ja hoor daar kwam de kreet; Ik krijg hem niet dicht! Hoe kan dat nou? En ze krijst:

Ik heb nooooooooit maat 46

Ik; Zal ik de 46 dan toch maar even voor u pakken mevrouw?

En toen die blik….dat hoofd…oooooh als ze konden doden….

Zij; Ja dat denk ik wel … maar ze vallen klein hè! Deze broeken vallen echt heel klein hè?

Ik; ja hoor mevrouw ze vallen klein, heel klein :))

Mevrouw Snibbig gaat met een maat 46 de paskamer in en wat denk je…..als gegoten!

Men zegt dan altijd: En weer verliet een “blije” klant de winkel…maar of deze dame nou echt blij was dat weet ik niet…