Afgelopen dinsdag was het zover, mijn kleine zusje van 39 had haar laatste bestraling!
Wat hebben zij en haar gezin een strijd geleverd dit jaar…
In februari belde ze mij dat ze een bultje voelde in haar borst…en al snel kwam de klap…borstkanker! Lieve hemel wat krijg je dan een tik om je oren zeg! Daar zat ik in de gang op de trap in de winkel, mijn zusje huilen ik huilen niks kunnen zeggen…allen maar denken; mijn zusje heeft kanker, mijn zusje is ernstig ziek, wat nou als…
je maakt jezelf helemaal gek!
Het ene onderzoek naar het andere, en maar wachten en maar wachten. Uiteindelijk gestart met de behandelingen, want dat is wat je wil, aanpakken die ellendige ziekte! Eerst chemo…wat een verschrikking! Ziek ziek ziek maar klagen…nee hoor. Het hoort erbij zei ze dan, ik moet hier door. Zonder morren haar lange haren eraf. Ik had het niet te breed maar zij zat daar rug recht en gaan! Het moet! Ik ga beter worden! Maar lieve allemaal, als vrouw je haar verliezen is echt verschrikkelijk! Het is je eerste “aanzicht” en natuurlijk groeit het weer aan maar toch! Op het moment dat je dat kwijt bent ben je echt een patiënt!
Hulde aan de mensen die zorgen voor de prachtige haarwerken! En wat hebben we wel gelachen om de “Frederiek” van mijn zusje. Frederiek is ontstaan doordat ik na 22 jaar kapster te zijn geweest en veel lelijke haarwerken heb gezien tegen haar zei;
Daan wat er ook gebeurt jij zet niet zo’n goedkope pluizige fret op je kop hoor!
Maar ze had een prachtig haarwerk! Want ja zo noemen ze dat, een pruik koop je namelijk voor carnaval!
Humor zijn wij nooit verloren. Keiharde humor…zo hard dat buitenstaanders soms niet wisten wat ze met ons aan moesten…wat stak ze de draak met zichzelf en wat deden wij kei hard mee…Het is onze soort humor maar natuurlijk ook een overlevings-modus.
Begin september kwam de operatie en nu is ze dus klaar met ook nog even 32 bestralingen!
Wat een respect heb ik voor mijn zusje maar ook voor al die andere vrouwen en natuurlijk mannen die knokken om deze ziekte te overwinnen. En vlak ook de impact voor naasten zoals partner en kinderen niet uit, want echt je staat er bij en je kijkt er naar. Je kunt niets anders doen dan er voor ze zijn…het aanhoren…en hopen, hopen dat het allemaal goed gaat komen. De ellende is dan op zulke momenten ook nog dat mijn zusje zo “ver” weg woont. Ik weet afstanden zijn er niet meer maar met zulke shit echt wel! Als ze je om acht uur belt en niet lekker is wil je heen, wordt ze opgenomen wil je er zijn, nu, meteen, daar naast haar staan, arm om haar heen, dikke knuffel…maar potdomme bijna 2 uur heen en 2 uur terug is dan niet “even”.
Maar ze is een kanjer en heeft het geflikt!
Bij mijzelf bemerk ik dat het toch wat met je denken doet. Je wordt iets milder en maakt je minder zorgen om zaken die er niet toe doen. Leef, geniet, kijk om je heen en wees dankbaar dat je gezond bent! Dank aan die lieve klanten die kwamen vragen hoe het met haar ging, hoe het met ons ging! Het is fijn dat mensen aan je denken!
Liefste zussie, diep diep respect voor jou! Luv joe!
Dikke kus van je zus XXX